Voor mij is het ego gekoppeld aan het lichaam en daarmee aan het aardse leven. Het ego laat zich meeslepen door emoties, fysieke gewaarwordingen, gevoelens van onmacht, verdriet, boosheid, angst, teleurstelling enz.. Het is lastig, of eigenlijk gewoon een flinke uitdaging, om uit deze emoties te stappen om bewust te gaan denken in het nu!

Kortom, de momenten dat we ons in het NU begeven zijn minimaal. Daar hebben we zelfs hulpmiddelen voor nodig om dat voor elkaar te krijgen!

Ons ego-denken houdt ons graag in de pieker stand.

Wat is dan ziels-denken? Wat blijft er van ons 'over' na het fysieke sterven? Onze ziel! En ja, we nemen we onszelf mee na de dood...

De ervaringen van al onze levens zijn de bouwstenen van onze ziel. De wakkere ziel 'overpeinst' om lering te trekken uit geleefde levens. Deze ziel ziet het leven als een onderdeel van een proces die zorgt voor ontwikkeling en groei.

In het dagelijkse aardse leven merk ik dat het soms lijkt alsof je een switch kunt maken tussen ego-, en zielsdenken.

Momenten dat je maximaal in het nu zit en met een hyperfocus iets kunt overdenken. Zonder invullingen, emoties of andere storingen. Gewoon puur, met een lijntje naar boven, met je volle aandacht in je bewuste denken zitten...

Voor mij zijn het die momenten dat je te bereiken bent om tot echte inzichten te komen...